جشن عروسی( فصل هشتم)

جشن عروسی( فصل هشتم)

تا موقع شام همه چیز عادی و مثل عروسی های دیگه بود. چند دور با شبنم و آندیا رقصیدم و بعد نشستم. پاهام توی کفش داشتند له می شدند و دلم می خواست کفش ها رو در بیارم. چون خیلی گشنم بود، توی پیش دستی جلوی روم شیرینی و میوه گذاشتم و مشغول خوردن شدم.///////////////////
سرم توی بشقاب بود و اصلا به رفت و آمدها کاری نداشتم. بی خیال مراسم، قشنگ شکم مبارک رو پر کردم و وقتی خواننده اعلام کرد که موقع شامه، یه جورایی اصلا دلم نمی خواست از جام بلند بشم چون کاملا سیر بودم./////////////////////
همه به طرف میزهایی که غذاها روشون چیده شده بودند رفتند و من گوشه ای کنار مامان و بابا ایستادم تا مهمون ها رو راهنمایی کنم./////////////////////
همه دور میزها جمع شدند و انواع غذاها براشون سرو می شد. از دور شبنم رو دیدم که داره میاد طرفم. از اول جشن نگاه های مشکوکش رو روی خودم حس می کردم انگار که منتظره پامو از گلیمم درازتر کنم. راستش رو بخواید من حتی نمی دونم حد گلیمم تا کجا هست؟! اما هنوز آویسا رو نشناحته، من کسی نیستم که به این سادگی ها آتو دست کسی بدم.//////////////
صاف و دست به سینه ایستادم و یه لبخند روی لبم کاشتم تا با شبنم رو به رو بشم. منتظر بودم نزدیکم بشه و توی آستینم که البته الان وجود خارجی نداره، کلی جواب آماده کرده بودم که یک نفر دستش رو پشتم قرار داد و سورپرایزم کرد.
چشم های طوسی و خندون آراد بهم دوخته شده بود و چون اصلا احتمال حضورش رو نمی دادم، زبونم بند اومده بود. الانه که ضایع بشم. خدا کنه جلوی شبنم سوتی نده چون امشب ازش حرکاتی دیدم که اگه یکیش رو الان انجام بده کلام پس معرکست. با استرس نیم نگاهی به شبنم انداختم که با فاصله زیر درختی ایستاده بود و بعد رو به آراد گفتم:
_چیزی شده؟
_چرا اینجا وایستادی؟ برو شام بخور.
_راستش زیاد گرسنم نیست.
_چرا؟ چون ظرف شیرینی روی میز جلوت رو خالی کردی؟!
_زاغ سیاه منو چوب می زدی؟
_فقط اطرافم و مهمون ها رو چک می کردم که یه خانوم گرسنه به تورم خورد.
_واقعا نمی دونم چی بگم اما لطفا دیگه منو هدف دوربین مخفیت قرار نده. باعث میشه دست و پام بلرزه.
_هر چی بانو امر کنه.
_پاچه خواری بسه، می تونی بری.
_تو هم بیا.
_نه، من ...
حتی نذاشت حرفم تموم بشه. دستم رو گرفت و پشت سرش کشید. گردنم رو کج کردم و شبنم رو دیدم که هنوز حواسش به ما بود. عالی شد، قشنگ بهونه دادم دستش و حالا دیگه عمرا بتونم از شر سئوالاتش در برم. چه جوابی بهش بدم؟ اصلا مگه جوابی وجود داره؟ همش تقصیره این پسره ی کنست.
تنها کاری تونستم بکنم این بود که یه لبخند احمقانه بشونم روی لبم و یه جورایی به شبنم بفهمونم که اوضاع رو به راهه و بعد حواسم رو به قدم هام معطوف کردم. از دست این کفش های لعنتی!
_آراد آروم تر، با این کفشا نمی تونم تند برم.
_اوه، باشه./////////////////
پشت میز ایستادیم. آراد یه بشقاب با قاشق و چنگال دستم داد و برای خودش هم از هر کدوم برداشت. دستش رو پشتم قرار داد و آروم هلم داد تا برم اون طرف تر. بدون اینکه سئوالی بپرسه مقداری از هر غذایی که برای خودش می کشید برای من هم برمی داشت.
بشقابم پر شده بود. بوی خوش و رنگ و روی غذاها دوباره منو به اشتها آورد.
_خب، حالا بخور.////////////////
کنار هم ایستادیم و شروع کردیم به خوردن. باید اعتراف کنم غذا عالی بود. تونستم نصف بشقابم رو پاک کنم. دستم رو روی شکمم کشیدم و با خنده گفتم:
_دیگه دارم منفجر میشم.
_برعکس تو من هنوز جا دارم چون ناهار نخوردم.
_می تونی سهم منم بخوری.
_جدی؟ ممنون.
چنگالش رو به تیکه ی گوشت توی بشقابم زد و به طرف دهنش برد. جرعه ای از نوشابم رو خوردم و گفتم:
_واقعا بلدی چطور آدمو شگفت زده کنی!
یه تیکه ی دیگه گذاشت دهنش و با دهن نیمه پر گفت:
_چطور؟
_اینکه بقیه ی غذای یه نفر رو بخوری. یه حسی بهت دست نمیده؟
_نه، تو حتی بهشون دست هم نزدی.
_درسته اما ... خب من خودم اینکارو نمی کنم. خوشم نمیاد.
_من از این سوسول بازیا ندارم.
_اوهوم، از همون بار اولی که نصف کاهوت رو بهم دادی اینو فهمیدم.
لبخندی زد و بعد از تموم شدن غذا هر دو به طرف میزی که قبلا نشسته بودم، رفتیم. ارکست دوباره مشغول اجرای آهنگ بود. بعضی ها وسط می رقصیدند و عروس و دامادمون هم دست در دست هم نشسته بودند.
وقتی نشستم، صندلی کنارم سریع توسط آراد اشغال شد و ثانیه ای طول نکشید که شبنم هم طرف دیگم قرار گرفت. آروم کنار گوشش گفتم:
_خانوم کارآگاه، من نیازی به بپا ندارم.
_اوه من کاری با شما ندارم راحت باشین.////////////////
سرم رو به دو طرف تکون دادم و به سن رقص چشم دوختم. طولی نکشید که شادی چند لحظه پیشم با اومدن بلای آسمانی ویران شد. سحر با ناز و عشوه توی لباس کوتاه صورتیش اومد کنار میزمون و مثل چسب چسبید به آراد. چشم غره ای بهشون رفتم و دستم رو که روی پام بود مشت کردم. حضورش در اینجا تعجبی نداشت بالاخره فامیل بود. نگاهم به آدمایی بود که می رقصیدند اما گوشام تیز بودند تا یه واو از حرفاشون رو جا نندازم.
_از اول مهمونی سرت حسابی گرم بود، یه لحظه هم ننشستی.
_خودتم می دونی مسئولیت جشن رو دارم و کلی کار سرم ریخته.
_اما الان سرت خلوته، مگه نه؟//////////
_بستگی داره.
_به چی؟
_به اینکه چیکارم داشته باشی.
_نظرت راجع به رقص چیه؟
_نه، من نمی رقصم.
_بس کن آراد، همه می دونن تو توی رقصای دو نفره استادی!
به عجب نکته ی اساسی و مهمی اشاره کرد. رقص دو نفره، هان؟ آقا آراد معلومه حسابی هم مهارت داری.
_سحر الان حوصله ی بپر بپر با تو رو ندارم. خیلی خستم.
_واقعا؟ فقط یه دور.
_نه، چرا با یکی دیگه نمی رقصی؟
_کی بهتر از توئه؟
_به نکته ی ظریفی اشاره کردی. از بهتر بهتر کسی نیست اما اصلا توی مود رقص نیستم. بی خیال شو.
سحر پاشد رفت و من با اینکه دلم می خواست کله ی آراد رو بکنم اما هم زمان بخاطر جواب دندون شکنی که داد، دلم می خواست ماچش کنم. تا چند دقیقه ی پیش به ذهنم خطور کرده بود که بهش بگم با هم برقصیم اما این نظریه همین الان رد شد. برای جلوگیری از کنف شدن بهتره سنگین سر جام بشینم.
مطمئنم دلتون نمی خواد بدونید نشستن بین پسری مثل آراد که یخ و ساکته و دختری مثل شبنم که هر چند ثانیه بهت نگاه می کنه و منتظره عکس العمل نامربوطی ازت ببینه، چه حسی داره. داشت از بی حوصلگی حوصلم سر می رفت.
خیلی خوب دیگه نشستن بسه. احساس می کنم بخاطر غذا و اون همه شیرینی آدرنالین خونم زده بالا و باید انرژیم رو تخلیه کنم. ناسلامتی اومدم عروس خواهرم. دامن لباسم رو جمع کردم و کمی بالا کشیدم. جلوی میز رو بهشون ایستادم و گفتم:
_من می خوام برقصم.
حرکتی نکردند. یعنی عین غاز زل زده بودند بهم انگار یه مسئله ی سخت ریاضی بهشون داده بودم که حل کنند. شبنم با چشم و ابرو اشاره ای به آراد کرد. یعنی چی؟ با اون برم برقصم؟ عمرا بهش بگم. من از جونم سیر شدم که بخوام ضایع بشم؟
_شبنم باهام میای برقصیم؟
_نه من ... من پام درد می کنه.////////////////////
_من می رقصم.
سرهای هردومون برگشت طرف آراد که خیلی ریلکس و خونسرد این حرف رو زده بود. قبل از اینکه محلت هر گونه فکر کردن و تحلیل کردن موقعیتی رو بهم بده، از جاش بلند شد و دستش رو به طرف گرفت. بدون لحظه ای تردید دستش رو گرفتم. نمی دونم منظقی هست یا نه ولی دلم می خواد ببینم این استاد خان رقصش تا چه حدیه؟
آهنگی که پخش میشد شاد و تند بود. نور رنگی چراغ ها و فلاشرها فضای سن رو روشن کرده بودند و فاز رقصیدن توی تمام بدنت پخش می شد. داخل جمعیت رفتیم و رو به روی هم ایستادیم. خب فقط یه رقص سادست. شروع کردم به رقصیدن و آراد هم با من حرکت کرد. اعتراف می کنم به عنوان یه پسر قشنگ و مردونه می رقصید.//////////////////
کم کم آهنگ آروم شد و همه جفت به جفت در آغوش هم قرار گرفتند. رقص تانگو! حتی یک بار هم تجربش رو نداشتم و این میشد اولین رقص تانگوی من اونم با آراد.
نزدیک هم شدیم. کمی نزدیک تر و من دوتا دستام رو روی شونه هاش گذاشتم. شونه های پهن و عضلانی داشت. فاصله ی انگشتام رو کم کردم و دستام دو طرف گردنش قرار گرفتند.
گرمای دست آراد رو دور کمرم حس کردم که با وجود پارچه ی نازک لباسم داشت پوستم رو نوازش می داد. نفسم حبس شد. فکرشم نمی کردم این همه نزدیکی حالم رو دگرگون کنه! نفسم رو آروم بیرون دادم و دوباره هوا رو داخل ریه هام کشیدم. حلقه ی دستم رو دور گردنش تنگ تر کردم و سرم رو به شونش چسبوندم. طاقت نگاه کردن به چشماش رو نداشتم.
از بالای شونه ی آراد جفت های دیگه رو همراه با آندیا و عارف می دیدم که به آرومی با موسیقی حرکت می کردند و اونجا بود که تازه متوجه شدم ما هم داریم حرکت می کنیم. چه جالب، تا حالا فکر می کردم ثابت ایستادیم! قطعا مغزم بخاطر این همه نزدیکی و بالا رفتن ضربان قلبم داره ارور میده. فکر کنم می خوام از حال برم!
من الان توی آغوش آرادم. حسم یه جورایی بود. نه خجالت ... نه پشیمونی ... نه ناراحتی، بلکه یه حس خوب و ملموس مه دلم نمی خواست تموم بشه.
لبخندی روی لبم اومد و به حرکت آرومم با آراد ادامه دادم که چشمم خورد به آندیا که مثل من سرش روی شونه ی عارف بود. عارف پشتش به من بود. چیزی که خیلی دلشوره آور بود دهن باز شده ی آندیا بود که داشت به ما نگاه می کرد. یعنی نمی ذارن آدم چند دقیقه توی حس و حال خودش باشه و عین بختک می پرتن وسط ماجرا. این یعنی بعد از مراسم باید هم به شبنم و هم به آندیا توضیح بدم. دو تا دیوونه که دست از سر کچلم برنمی دارند.
آندیا و عارف کنار ما قرار گرفتند و جای من و آندیا عوض شد. توی اون لحظه از تمام خواهرهای دنیا متنفر شدم. تنها کاری تونستم بکنم لبخند زدن و رقصیدن با عارف بود هر چند که چشمم طرف آراد کار می کرد.
کمی دیگه رقصیدیم و بعد جام رو با آندیا عوض کردم و با پسر خالم رقصیدم. همین طور در حال گردش روی سن بودیم که آراد رو دیدم. دختری که توی بغلش بود پشتش بهم بود اما لباس صورتی و کوتاهش فقط یک نفر رو به ذهنم آورد. سحر.

ونم به جوش اومد. فقط چند دقیقه ولش کردما ببین رفته با اون دختره رقصیده. ای کاش الان می تونستم برم جلو یه پس گردنی به جفتشون بزنم. بعد موهای سحر رو بگیرم و بکشم و کراوات آراد رو دور گردنش بپیچونم. بعد جفتشون به زانو در بیان و من در حالی که با هر دست یکیشون رو گرفتم، یه خنده ی خبیثانه ی بلند سر بدم.
_آخ، آویسا دستم.
اینقدر توی قسمت اکشن فکرم فرو رفته بودم که داشتم به جلوی فشار دادن دستم دور گلوی سحر، بازوی پسرخالم رو می چلوندم! زیر لب یه ببخشید گفتم و بعد از سن خارج شدم. دامن لباسم رو بالا گرفتم و توی تاریکی قدم گذاشتم. همه جا تاریک بود و نمی فهمیدم کجا دارم میرم، فقط نوک دماغم رو گرفتم و رفتم جلو. به چند نفر برخورد کردم اما نایستادم. بازم رفتم جلو تا اینکه به میز مشروب رسیدم. این الان دقیقا همون چیزیه که احتیاج دارم. یه روش سریع برای فراموش کردن همه چیز.
چند تا بطری بود که یکیشون رو قاپ زدم و یه لیوان رو پر کردم. بدون ذره ای تردید لیوان رو سر کشیدم که طعم تلخش باعث شد صورتم در هم بره. اوه، زهرمار بود. اشکالی نداره، خودمو می شناسم تا مست شدن چند تا لیوان جا دارم. خوشبختانه ظرفیتم بالاست و بی جنبه بازی در نمیارم.
لیوان رو توی یه دستم و بطری مشروب رو توی دست دیگم گرفتم. اگه قرار باشه چند بار لیوان رو پر و خالی کنم که خسته میشم. پس با بطری میرم بالا. ولی قبل از اینکه دهنه ی بطری رو به لبم نزدیک کنم، نگاهی به اطراف انداختم. هیچکس حواسش به من نبود اما نمی خواستم اینطوری جلوی عام مشروب بخورم.
ای وای! فکر کنم اون لیوان اولی داره کم کم اثر می کنه. اوه، یه خرده تعادلم نامیزون شده. دستم رو به میز گرفتم و تکیم رو بهش دادم. بهتره تا کسی متوجه نشده برم یه جای خلوت. در بطری رو محکم بستم و با اون یکی دستم دامنم رو بالا گرفتم و دِ برو که رفتیم.
پشت ساختمون ساکت و تاریک بود. خیلی خوف آور ولی برای من که به تنهایی نیاز داشتم هیچ جا بهتر از اینجا نیست. همچنان تلو می خوردم و آخر سر ایستادم تا این کفشای مزاحم رو از پام در بیارم. بطری رو زدم زیر بغلم تا بتونم کفشم رو دست بگیرم. دامنم رو به خاطر چمن های بلند این پشت تا زانوم بالا آوردم. اینقدر پف داشت که به زور توی دستم جا می شد.
اصلا متوجه نبودم دارم کدوم طرف میرم فقط راست رفتم و رفتم تا وقتی که دیگه نوری از جلوی ساختمون نمی اومد. همه جا تاریک بود و چند جای باغ لا به لای درخت ها چراغ های کم نوری به پایه های بلندی آویزون بودند. یه درخت قطور رو دیدم و آروم بهش تکیه دادم. کفشم از دستم افتادم و دنباله ی دامنم پخش زمین شد. ای کاش می شد این گیره ها و سنجاق ها رو از سرم باز کنم. سرم سنگین شده بود.
همون طور که تکیه داده بودم سر خوردم و روی زمین نشستم. با سستی در بطری رو باز کردم و یه قلپ ازش خوردم. دوباره همون طعم تلخ. یه قلپ دیگه. پاهام رو دراز کردم و به بالای سرم خیره شدم. از لای شاخه های در هم بر هم درخت ها یه تیکه از آسمون پیدا بود. چند تا ستاره رو دیدم که برق می زدند. لبخندی روی لبم اومد و یه قلپ دیگه خوردم. هر بار که مایع تلخ رو به لبم نزدیک می کردم و مقداریش رو فرو می دادم، از گلوم تا معدم شروع به سوختن می کرد. ولی ... ولی این سوزش در برابر سوزشی که توی قلبم احساس می کردم هیچ بود.
انگار یه نفر خنجری رو تا ته توی قلبم فرو کرده و داره حرکتش میده تا پارگی بیشتری ایجاد کنه. حس یه شیر زخم خورده رو داشتم. شیری که قوی بود و هیچ وقت تسلیم نمی شد تا اینکه سرنوشت اونو کشوند به جایی تا کسی رو ببینه که زندگیش رو زیر و رو می کنه.
لبام از همه جدا شدند تا صدا از گلوم خارج بشه. دلم نمی خواست دیگه فکر کنم یا حرفام رو زمزمه کنم. می خوام همه بشنون. این درخت ها، این آسمون، حتی اون ستاره هایی که خیلی دورند، می خوام گوشای خودم بشنوند پس بلند میگم. یه قلپ دیگه دادم بالا و در حالی که خیسی اشکی رو گوشه ی چشمم حس می کردم، گفتم:
_دیگه بسه. چقدر دیگه باید خرد بشم؟ منو کشوندی اینجا تا بهم بفهمونی کامل نیستم؟ اینکه تنهام و نیاز دارم؟ الان خوشحالی؟ باتوئم خدا ... خوشحالی که وضعم رو می بینی؟ الان با خودت میگی این دختره از اولشم ضعیف بود فقط ادعا داشت. خب آره، من ادعا داشتم. آره من هیچ وقت قوی نبودم اما جلوی همه یه پوسته دور خودم می کشیدم که نشون بدم هیچ ضعفی ندارم.
همیشه درس و کار ... همیشه دوست بازی ممنوع ... همیشه تنهایی. که چی بشه؟ الان که دارم فکر می کنم می بینم من چقدر احمق بودم، چرا فکر می کردم تا آخر دنیا می تونم مستقل برم جلو؟ چرا زودتر جلوم رو نگرفتی؟ تو که از اون بالا خوب می دیدی، تو که می دونستی اطوری زخم می خورم پس چرا جلوم رو نگرفتی؟ هان؟
با پشت دست اشکام رو که جاری شده بودند پاک کردم. یه قلپ دیگه خوردم. این بار طولانی تر و وقتی بطری رو آوردم پایین چشمام بسته شدند. صدای آهنگ و خنده ی جمعیت داشت سلول های عصبیم رو داغون می کرد. یه چیزی داشت مغزم رو می خورد. احساس می کردم دارم جویده میشم.
حالا دیگه کاملا لم داده بودم به درخت. سرم به طرف آسمون بود و چشمام بسته اما می دیدم. خاطراتم رو واضح می دیدم. از همون بچگی که تصاویر محو بودند تا وقتی که برگشتم. برگشتم که عروسی خواهر رو ببینم و برم اما دلم گیر کرده.
صدای بغض دارم رو بیرون دادم و هم زمان اشکی که به مژه هام چسبیده بود پایین اومد.
_دلم اینجا می مونه. اگه برم یه تیکه از تنم اینجا می مونه. اشتباه کردم که برگشتم. کاش هیچوقت عروسی در کار نبود. کاش نمی دیدمش. اَه چرا اینقدر کاش؟ اصلا این کاش ها چه فایده ای داره؟ زمان برمی گرده عقب؟ زمان برمی گرده تا جلوی خودم رو بگیرم؟ خواهش می کنم برش گردون. التماس می کنم خدا. از این حس لطیف و شیرین بدم میاد. از این حس یه طرفه بدم میاد. از اینکه دارم در برابر سختی ها کم میارم باعث میشه از خودم متنفر بشم.
منو می بینی؟ می بینی حالمو؟ جلوش رو بگیر. همه چی رو تموم کن. نمی تونم ... دیگه نمی تونم تحمل کنم. دارم می سوزم. جرعت گفتنش رو ندارم وگرنه تا حالا صد بار بهش می گفتم ... می گفتم که دوسش دارم.
سرم رو بین دستام پنهان کردم و چونم رو روی زانوم قرار دادم. حرف هایی که از دهنم خارج می شد همشون از ته دل بودند و شاید آخرین باری که به زبون بیارمشون.
_کاری کن این حس دروغ باشه. کاری کن این حسی که تمام قلبم رو پر کرده و نفسم رو بند میاره فقط یه اشتباه باشه. تا حالا عاشق نشده بودم اما حالا می فهمم عاشقا چقدر سختی می کشند. خیلی سخته که تمام حست یک طرفه باشه. کاش هیچ وقت نمی دیدمش. اگه یه دکمه ای توی مغزم بود که می تونستم باهاش حافظم رو پاک کنم، همین الان فشارش می دادم. اما نیست و من ... من دیگه طاقت ندارم. طاقت ندارم ببینم داره به یه دختر دیگه دست می زنه. طاقت ندارم ببینم یه زن دیگه توی آغوششه.
دارم آتیش می گیرم. دوسش دارم. من آراد رو دوست دارم پس یا کاری کن اونم عاشقم بشه یا برای همیشه منو ازش جدا کن.
بغضم رو قورت دادم. سبک شدم. حرفایی که توی دلم داشت منو از پا در میاورد، حالا بیرون اومده بودند و حسی به سبکی یه پر رو داشتم. بطری رو از روی زمین برداشتم. فقط یه خرده تهش مونده بود که همونم حرام نکردم و تا قطره ی آخر رو نوشیدم. اصلا مهم نیست که الان مستم و چشمام دو دو می زنه و حتی نمی تونم از جام بلند شم، فقط این اهمیت داره که الان با خودم رو راستم. می دونم تصمیم چیه و تا آخرش پای حرف و احساسم می مونم.
چشمام رو دوباره بستم که صدای خش خش چمن ها رو شنیدم. صدای قدم های یه نفر روی چمن ها که داشت نزدیک می شد. توی تاریکی و نور کمی که از چراغ نزدیک می اومد نمیشد خوب دید برای همین چشمام رو تا آخرین نهایت باز کردم.
یه مرد بود اینو از کت و شلوارش فهمیدم. قدشم بلند بود. اوه خدا کنه فامیل نباشه که اگه منو توی این وضع ببینن حسابی آبروم میره. بطری رو زیر دامنم قایم کردم و سعی کردم با کمک درخت بلند شم. حرکتم کند بود و تا نیم خیز بشم، مرده بهم رسید و با دستش بازوم رو گرفت. داشت کمکم می کرد اما خودمو عقب کشیدم. نمی دونستم کیه پس نباید بهش اطمینان می کردم.
با شک به صورتش که توی تاریک معلوم نبود نگاه کردم. اگه یه خورده بیاد سمت راست نور چراغ توی صورتش میوفته و می فهمم کیه اما ساکت سرجاش ایستاده بود و حرکتی نمی کرد.
منم ثابت موندم و خودمو با کمک درخت نگه داشتم. مطمئن نبودم بتونم درست راه برم چون سرم سنگین بود و کاملا حس مست شدن رو داشتم. از همه بدتر این بود که عرق هم کرده بودم و حسابی گرمم بود. اگه این مرده جلوم واینستاده بود لباسمو می کندم.
صدای چمن زیر کفشش باعث شد بفهمم داره حرکت می کنه. اومد جلوتر و زیر نور ایستاد. اگه عزرائیل جلوم میومد اینقدر نمی ترسیدم که اون رو دیدم. چرا هیچ وقت شانس باهام یار نیست؟ دقیقا موقعی که من مستم و تعادل ندارم و چند دقیقه ی قبل هم داشتم بلند بلند حرف می زدم، چرا باید اون سر راهم قرار بگیره؟ از این بدتر هم میشد؟

بدبخت شدیم. مامانم بود.
مثل کوآلا به در چسبیدم و سعی کردم خوب حرفاشون رو بشنوم.
_مگه توی جشن نیست؟
_نه، هر جا می گردم پیداش نمی کنم.
بگو من اینجام. بگو اینجام آراد.
_نه ندیدمش.
چرا دروغ گفتی؟ لعنت!
_دیگه نمی دونم کجا رو بگردم.
_اگه بخواید کمکتون می کنم. شاید هنوز بیرون باشه.
_ممنون پسرم.
دیگه صدایی نیومد. فکر کنم رفتن. داشتم از در فاصله می گرفتم که صدای مامان رو شنیدم:
_اینا کفشای آویسا نیست؟
ای وای! کفشام چرا اونجان؟ الان لو میریم. آراد یه چیزی بگو. یه دروغی بگو دیگه.
_نمی دونم، شاید مال یه نفر دیگه باشه.
_کفشای گلبهی با گل گنده ی کنارش، مطمئنم مال آویساست.
_آهان، حالا یادم اومد. قبلا شنیدم که گفت کفشا پاش رو می زنن فکر کنم اینجا انداختتشون و رفته ...
چرا حرفت رو نصفه می ذاری؟ می خوای دروغ ببافی مثل آدم بباف. بقیش چی شد؟
_رفته طبقه ی بالا استراحت کنه.
_از آویسا بعید نیست کفشاشو ول کنه بره.
ممنون مامان جان که اصلا منو جلوی دیگران کوچیک نمی کنی. همه ی ابهت آدم رو میاره پایین.
_پس من برم طبقه ی بالا یه نگاهی بندازم.
_آره شما برید منم همین پایین رو یه دور می گردم.
صدای قدم هایی رو شنیدم که دور شدند و بعد در محکم باز شد که هل داده شدم عقب و پشت در خوردم به دیوار. آخ کمرم! این آراد تا منو تیکه تیکه تحویل خانوادم نده ول کن نیست!
_آویسا کجایی؟
_پشت در!////////////
اومد داخل و در رو بست. یه نگاه به سر تا پام انداخت و همونطور که سرش رو به دو طرف تکون می داد، گفت:
_وقتی مست میشی هر کاری ازت ساختست. پشت در چیکار می کردی؟
_نمی دونم یکی هلم داد خوردم به دیوار. حدس می زنی کی بود؟!
چیزی نگفت، فقط گوشه ی لبش بالا رفت اما خندش رو خورد و دستش رو آورد بالا. کفاشم رو که با انگشتش گرفته بود جلوی صورتم تکون داد و گفت:
_اینم مدرک جرم.////////////////////////
کفشارو گرفتم ولی نپوشیدمشون و گوشه ای انداختم. کفاشای مسخره!
_چرا به مامانم نگفتی اینجام؟
_کافیه یه نگاه به بغلت بندازی تا دلیلم رو واضح بهت نشون بدم.
بغلم مگه چیه؟ برگشتم و جلوی روشویی ایستادم. توی گودی دیوار ... وای! یه جیغ خفیف کشیدم و یه قدم رفتم عقب که خوردم به آراد. این منم؟ چرا این شکلی شدم؟ اَه حالم بهم خورد!
_حالا فهمیدی؟ اگه می گفتم اینجایی و تو رو اینطوری می دید از وحشت خدایی نکرده سکته می زد!
سرم رو تکون دادم و گفتم:
_خوب شد که دروغ گفتی. قیافم افتضاحه!
دختری که توی آیینه می دیدم بی شباهت به هیولا نبود. موهای دو طرف سرم خراب و پخش و پلا بودند. چشماش پف کرده و قرمز بود و سایه ی پشتش هم به خاطر اینکه همش اشکم رو پاک می کردم تا گوشه ی سر و حتی بالای ابروم پخش شده بود. ریمل سیاه از زیر چشمم سر خورده بود و تا پایین صورتم کشیده شده بود. نوکی بینیم قرمز بود و بدتر از همه لبام بود که رژم کاملا محو شده بود و فقط هاله ی کمرنگی دور لبم مونده بود.
یکهو یاد چند دقیقه ی پیش افتادم. من با این لبا ... اینا ... من با اینطوری آراد رو بوسیدم؟! خاک بر سرم! مثلا می خواستم یه بوسه ی رویایی بسازم اما حالا با این قیافه رفتم پسره رو بوسیدم، خوب معلومه وحشت کرده بود و تکون نمی خورد چون بهش شوک وارد شده بود. این وحشتناک ترین بوسه ایه که می تونستم با یه نفر شریک باشم. اوه! الانه که از خجالت آب بشم.
آب دهنم رو قورت دادم و به تصویر آراد که توی آیینه پشتم قرار داشت نگاه کردم. چشماش دوباره شیطون شده بودند. قسم می خورم می دونه دارم به چی فکر می کنم! پسره ی پررو، بیشعور، منحرف، اَه خیلی بدی.
هنوز دلم خنک نشده بود باید بیشتر بهش فحش بدم. داره منو مسخره می کنه می دونم. ازت بدم میاد!
دیگه نگاهش نکردم. اخمی که روی پیشونیم بسته شده بود قیافمو زشت ترم کرد. یه سرفه کردم و بعد بدون اینکه نگاهش کنم با صدایی خش دار گفتم:
_میشه بری بیرون؟
_حتما.
برو که دیگه برنگردی، نه نه، برگردی اما بذار من اول به خودم برسم. به محض اینکه در رو بست شیر آب رو باز کردم و چند مشت آب به صورتم پاشیدم. آبش سرد بود که با برخورد به پوست گرمم یه حس ملایم و خوب درونم ایجاد کرد. با دستمالی که کنار روشویی بود و مایع دستشویی مشغول پاک کردن صورتم از اون لایه ی منزجر کننده شدم.
نمی دونم چند دقیقه طول کشید اما تا وقتی که مطمئن نشدم خوب پاک شدم دست برنداشتم. وقتی به خودم توی آیینه نگاه کردم، دوباره همون آویسایی رو دیدم که سال هاست می شناسمش. الان برگشتم به خود واقعیم. نمی دونم چرا این دلم درد می کنه، انگار می خوام ...
سریع برگشتم طرف توالت و گلاب به روتون بالا آوردم. اَه! اینقدر از این سوزش گلوم بدم میومد. چند بار پی در پی دلم پیچ خورد و مجبور شدم تمام محتویات شکمم رو خالی کنم. چشمام به اشک نشستن. وقتی مطمئن شدم دیگه قرار نیست بالا بیارم، به دیوار تکیه دادم و با یه دست مشغول شستن دهنم شدم. حالم اصلا خوب نبود، دیگه داشتم پس میوفتادم.
تقه ای به در خورد و صدای آراد رو شنیدم:
_آویسا کارت تموم نشد؟ مامانت اومده.
صدام در نیومد که بخوام جوابش رو بدم. ناله ی خفیفی کردم و با دست دیوار رو گرفتم تا به در رسیدم و با آخرین توانم دستگیره رو کشیدم پایین. آراد پشت در بود و وقتی برگشت و منو توی اون حال دید، بی معطلی به طرفم اومد و کمرم رو گرفت.
_چت شده؟ چیکار کردی با خودت؟
_من کاری نکردم. فقط معدم درد می کنه و ...
_خیلی خب خودم فهمیدم. حداقل هواکش رو می زدی!
_هان؟
_هیچی، بریم یه جا بشینی یه چیز بدم بخوری. آخه مجبور بودی یه بطری کامل رو بخوری؟
_کامل نبود.//////////////////////
_باشه همون که تو میگی. حالا اینجا بشین.
نفهمیدم در طول حرفمون منو حرکت دادم و الان توی پذیرایی هستیم. سفره ی عقد جمع شده بود و چند تا صندلی اونجا بودند که آراد می خواست روی یکیشون بشینم.
_نه، روی مبل. می خوام پامو دراز کنم.
پوفی کرد و ایندفعه منو روی دستش بلند کرد و تقریبا پرتم کرد روی مبل.
_یواش، هنوز کمرم درد می کنه.
_ببخشید. تحمل مورچه ای راه رفتنت رو نداشتم.
اخمی کردم که رفت و بعد با کفشم برگشت. پایین مبل گذاشتتشون و روی صندلی نزدیک مبل نشست. حالا که خوب نگاه می کردم قیافه ی اونم بهم ریخته بود. کراواتش شل شده بود و موهاش مثل قبل مرتب نبودند. یادم نمیاد تقصیر من بوده باشه چون نه به موهاش دست زدم و نه به کراواتش، فقط ... فقط با لبش کار داشتم.
با یادآوری اون لحظه لبخندی ناخودآگاه روی لبم نشست که باعث شد یکی از ابروهای آراد بره بالا. همیشه وقتی یه نفر اینکارو می کنه حسودیم میشه. چرا من نمی تونم ابروم رو بندازم بالا؟!
_به چی می خندی؟
_هیچی.
_نکنه یاد وقتی افتادی که توی پشت ساختمون بودیم؟!
واو! این پسر ذهن خونی هم بلده یا من خیلی تابلوم و میشه از قیافم همه چیزو فهمید؟!
_چطوری فهمیدی؟
_حدسش سخت نیست. اما بهتره زیاد بهش فکر نکنی!
_چرا؟
_چون فردا فقط یه خاطره ی محو برات می مونه، پس ذهنتو درگیر اینجور چیزا نکن.
همه ی احساسمو کور کرد. پسره ی سنگ! حالا که اینطوره اصلا بهت فکر نمی کنم. کاری می کنم فراموشت کنم. برای همیشه. حتی اگه با اینکار قلبم بشکنه اما می ارزه که از طرف تو پس زده نشم.
_موافقم، نمی خوام راجعبش حرف بزنم. همه چیز تموم شد.
_آویسا منظورم ...
_نه، حق با توئه. بهتره ذهنمو درگیر مسائل پوچ نکنم. به هر حال فردا دیگه هیچی یادم نمی مونه، مگه نه؟
سکوت کرد. چشمام به هم خیره موندن اما من ارتباطمون رو قطع کردم و چشمام رو بستم. خسته بودم. دلم می خواست تا فردا ظهر یکسره بخوابم و بعد فقط به یه چیز فکر کنم. بازگشتم.

صبح روز بعد، وقتی چشمام رو باز کردم و اتاقم رو دیدم، خیالم راحت شد. بالش رو بغل کردم و شبنم رو دیدم که موهای کوتاهش تمام صورتش رو پوشونده و یه دستش از تخت افتاده پایین. دوباره همون آویسا شدم. همونی که الان باید بلند شه و آماده بشه برای یه روز شلوغ.
به لطف لارا کارای تعمیر ماشینم تموم شده بود و می تونستم برای رفتن به شرکت ازش استفاده کنم. اوخی! ماشین خوشگلم، دلم براش تنگ شده بود.
توی راه با شبنم آهنگ خوندیم و کلی خندیدیم و نقشه کشیدیم که چطوری بچه ها رو با کادوهاشون سورپرایز کنیم.
در شرکت رو که باز کردیم، همه جا ساکت بود و نشون می داد که هر سه نفر توی اتاق طراحین. فرصت خوبی بود که بریم توی اتاق من و کیف های قلمبه و چاقمون رو قائم کنیم. در رو که پشت سرمون بستم، یه نفس راحت کشیدم.
_حالا چیکار کنیم؟ بگیم بیان اینجا یا خودمون بریم پیششون؟
نمی دونستم چی بگم، کدوم حالت بیشتر ذوق زدشون می کنه؟ شونه ای بالا انداختم که شبنم پوفی کرد و موهای لختش رو با دو تا دست داد عقب.
_به نظرم یکهو بریم غافلگیرشون کنیم.
_باشه، پس کادوها رو دربیار.
شیش تا بسته ی خوشگل کادو شده رو برداشتیم و رفتیم طرف اتاق طراحی. در زدیم و بدون منتظر موندن اجازه ی ورود، پریدیم توی اتاق.
_ســــلام!
هر سه زهره ترک شدن و از جا پریدند، من و شبنم هم ها ها خندیدیم. چقدر مزه میده دیگران رو بترسونی!!!!!!!!!!!!!!!!
نفری دو تا کاردو بهشون می رسید که با دیدنشون ما رو خوشگل توی بغلشون چلوندن و تف مالیمون کردند. از این قسمتش بدم میاد!
_خب، مهمونی تموم شد. همه برن سر کار.
_چشم قربان...................
برگشتم توی اتاقم. هوم! میز خودم، صندلی چرخدارم، پنجره ی محبوبم با نمای ... یه نمایی که قسمتی از ساختمون رو به رویی و درخت های پارک کناریشه. تابلوهایی از طرح های جشنواره هایی که توشون شرکت کردیم و قفسه ی خوشگلم پر از مجسمه های عروس و داماد و عکس های دسته جمعیم با دوستام. دقیقا همونطوری که ترکش کردم بود. همه چیز سر جاش.
پشت میز نشستم و لپ تاپ رو از کیف درآوردم. توی پوشه ی عکس های کاریم رفتم تا شروع کنم به طرح زدن. هنوز سفارش جدیدی نداشتیم و دلم نمی خواست تا اون موقع بیکار بمونم. همیشه وقتی مخم شروع به فعالیت می کنه بهترین طرح ها رو می کشم.
مدادم رو برداشتم و شروع کردم به کشیدن فضای فرضی و بقیه ی چیزها رو کم کم به طرحم اضافه کردم. در انتها یه مدل از محراب عروسی کنار ساحل دریا و میز غذاخوری داشتم که عالی شده بود...............
طرح رو برای اسکن داخل دستگاه قرار دادم. وقتی داشتم ذخیرش می کردم، چشمم به پوشه ی عکس های بست دیزاین خورد. هنوز دارمشون ولی تصمیمم همش عوض میشه. همین الانشم مطمئن نیستم که هنوز بخوام ازشون استفاده کنم. ولش کن، بذارم باشه تا بعد..........
ساعت ناهار رو همه کنار هم بودیم و از رستوران چینی غذا سفارش دادیم. روزهای خوشم دوباره برگشته بودند. همون روزهایی که توشون لبخند از لبم کنار نمی رفت.

منبع: رمان دوستان